Joe Frazier

Joseph William „Joe” Frazier, znany jako Smokin' Joe (urodzony 12 stycznia 1944), były mistrz olimpijski i świata wagi ciężkiej w boksie, którego kariera zawodowa trwała od 1965 do 1976 roku, z krótkim powrotem w 1981 roku. Frazier pojawił się jako pretendent w połowie lat 60., pokonując Jerry'ego Quarry'ego, Oscara Bonavenę, Bustera Mathisa, Eddiego Machena, Douga Jonesa i Jimmy'ego Ellisa na drodze do zostania niekwestionowanym mistrzem wagi ciężkiej w 1970 roku, a następnie pokonał Muhammada Alego w wysoce- przewidywał „Walkę stulecia” w 1971 roku. Dwa lata później Frazier stracił tytuł, kiedy został znokautowany przez George'a Foremana. Rozpoczął powrót, pokonując Joe Bugnera, przegrywając rewanż z Alim i ponownie pokonując Quarry'ego i Ellisa. Ostatnie wyzwanie Fraziera o tytuł mistrza świata miało miejsce w 1975 roku, ale został pokonany przez Ali w ich brutalnym meczu gumowym. Odszedł w 1976 roku po drugiej porażce z Foremanem. Wrócił w 1981 roku, walcząc tylko raz, zanim przeszedł na emeryturę na dobre. Międzynarodowa Organizacja Badań nad Boksem (IBRO) zalicza Fraziera do dziesięciu największych zawodników wagi ciężkiej wszechczasów. Jest członkiem zarówno International Boxing Hall of Fame, jak i World Boxing Hall of Fame. Styl Fraziera był często porównywany do stylu Henry'ego Armstronga, polegającego na podskakiwaniu, tkaniu i męczeniu przeciwników nieustępliwą presją. Jego najbardziej znanym uderzeniem był potężny lewy hak, który odpowiadał za większość jego nokautów. W porównaniu ze stylem Ali był na tyle blisko idealnego siniaka, że ​​​​niektórzy w prasie i mediach scharakteryzowali walki jako odpowiedź na klasyczne pytanie: „Co się dzieje, gdy bokser spotyka się z awanturnikiem?” Od czasu przejścia na emeryturę Frazier pojawił się epizodycznie w kilku hollywoodzkich filmach i dwóch odcinkach The Simpsons . Jego syn Marvis również został bokserem - trenował go sam Frazier - chociaż nie był w stanie naśladować sukcesu ojca. Frazier nadal trenuje zawodników w swojej siłowni w Filadelfii. W późniejszych latach jego zaciekła rywalizacja z Alim była także kontynuacją, w której obaj okresowo wymieniali obelgi, przeplatane krótkimi pojednaniami.